مگه این دنیا چقدر بود؟ بدیهاش چندتا سحر بود؟ تو که تنهام نمیذاشتی، توی غمهام نمیذاشتی گفتی با دو تا ستاره میشه آسمون بباره منم و گریه ی بارون، غربت خیس خیابون
توی باغچه ی آهم پر گریه پر آهم کاشکی بودی و میدیدی همه ی گلاشو چیدی تموم روزای هفته که پره غم شده رفته من و گلدونت میشینیم فقط عکساتو میبینیم
روز پنج شنبه دوباره وعده ی دیدن یاره روی سنگ سردی از قبر میریزه اشکای خستم تا که قاصدک دوباره خبری ازت بیاره با یه دسته گل ارزون پیشتم من زیر بارون
تبلیغات 
کل بازدید:
بازدید امروز :
تعداد کل مطالب : 
